Waterdamp verwarmt de atmosfeer: Wolkvorming met voor- en nadelen

30 procent van de sinds 1990 gemeten opwarming zou te wijten zijn aan waterdamp. Niet zomaar ergens waterdamp. Waterdamp heeft de stratosfeer bereikt, minstens 9 kilometer boven het aardoppervlak, en versterkt daar het broeikaseffect.

Het kost veel energie en waterdamp om deze hoogte te bereiken. Een warme, waarschijnlijk te warme oceaan zou daarom de ideale plek zijn. NASA was bijvoorbeeld in staat om met behulp van drones voor weerobservatie een enorm gebied in de Stille Oceaan bij de evenaar te lokaliseren.

Of dit een terugkoppelingseffect is, kan niet met zekerheid worden gezegd. Maar het is heel goed mogelijk dat het de opwarming van de oceanen was die het mogelijk maakte dat waterdamp in zulke grote hoeveelheden kon opstijgen.

Er is al minstens één oplossing voorgesteld. Kleine deeltjes niet-giftig bismut triodide met een diameter van 10 nanometer zouden kunnen worden vrijgelaten als zaadjes voor wolken. Volgens berekeningen zou slechts 2 kilogram per week genoeg zijn. Bovendien zouden zulke kleine hoeveelheden gemakkelijk verspreid kunnen worden met behulp van weerballonnen of drones.

Het is echter nog onduidelijk in hoeverre deze aanpak nuttig zou zijn. Als zich grote cumuluswolken vormen en elders weer naar beneden regenen, zou alles naar wens moeten werken.

Het is echter goed mogelijk dat er op grote hoogte cirruswolken ontstaan. Deze laten zonlicht door, maar werken als een dunne deken die de warmte op de aarde houdt. Hoewel minder waterdamp de stratosfeer zou bereiken, zou het nog steeds opwarming veroorzaken.

Het blijft zo dat de oorzaken van klimaatverandering eerst en vooral moeten worden aangepakt. Het kan echter niet verkeerd zijn om ook de gevolgen te beperken. Pas alleen op voor de wisselwerkingen.