Tsunami's detecteren, oceanen in kaart brengen: slimme onderzeese kabels leggen

Er wordt binnenkort een nieuwe onderzeese kabel gelegd van Lissabon naar de Atlantische Oceaan, over een totale afstand van 3700 kilometer tot de Amerikaanse kust. In tegenstelling tot de bestaande strengen glasvezelkabel zullen er om de 70 kilometer (45 mijl) extra sensoren worden geïnstalleerd.

Dit verhoogt de kosten van de kabel met minder dan 20 procent, terwijl de uitrusting met meetinstrumenten een hele reeks problemen oplost. De sensoren bevinden zich bijvoorbeeld op een vaste locatie, worden permanent van stroom voorzien en hebben, niet verrassend, een directe datalijn.

Dit stelt onderzoekers in staat om op betrouwbare wijze meetgegevens te verkrijgen, gedurende lange perioden en vanuit een moeilijk toegankelijk gebied.

Tegelijkertijd opent het geheel nieuwe mogelijkheden voor het detecteren van bijvoorbeeld tsunami's. Als bevingen direct bij het epicentrum worden geregistreerd, is het mogelijk om bijvoorbeeld 30 minuten eerder voor monstergolven te waarschuwen.

De zeebodem bevat ook veel meer informatie, die heel goed kan worden afgescheiden met stationaire metingen over een lange periode. Temperatuur- en druksensoren kunnen gebruikt worden om de opwarming van de wereldoceanen te registreren. Veranderingen in oceaanstromingen en zeeniveaus kunnen direct gemeten worden.

Deze zijn op hun beurt verantwoordelijk voor het transport van de warmte aan het zeeoppervlak naar de zeebodem. CO2 wordt op deze manier ook opgeslagen en verdeeld over de uitgestrektheid van de oceanen. Als we begrijpen hoe snel en in welke richtingen de verspreiding plaatsvindt, kunnen we de processen in de atmosfeer en in de oceanen beter begrijpen.

Met honderdduizenden kilometers onderzeese kabels die van tijd tot tijd vervangen moeten worden, is er nog genoeg ruimte voor sensoren en metingen. Betere bescherming tegen tsunami's en een beter begrip van oceaanstromingen zouden het geld waard moeten zijn.