Squid Game seizoen 3 recensie: Wanneer de inzet menselijk is

Spoilerwaarschuwing: Spoilers voor het volledige derde seizoen van Squid Game. Er is geen manier om hierover te praten zonder diep te gaan.

Dit seizoen voelt als verdriet

Vanaf het begin is het duidelijk. Er klopt iets niet. Niet op een slechte manier. Maar op een zwaardere manier.

Het licht is uit de ogen van Gi-hun verdwenen. Hij beweegt zich als een man die gevangen zit in een herinnering die hij steeds opnieuw beleeft. Je krijgt het gevoel dat hij niet voor een reden is teruggekomen; hij is teruggekomen omdat wegblijven erger pijn deed.

En de spelletjes? Die zijn niet veranderd. Maar hij wel. Dus nu raken ze anders.

Er is bloed, zeker, maar dat is niet wat blijft hangen

Seizoen 3 doodt nog steeds mensen. Sommige van die doden zijn bruut. Sommige zijn langzaam. Sommige zijn zelfs... rustig. Maar dat is niet wat blijft hangen.

Wat blijft hangen is het gewicht achter dit alles. Het wachten. De momenten voor het onvermijdelijke. De spanning die opbouwt wanneer u iemand ziet uitreiken - en u weet gewoon wat dat gaat kosten.

Er is hier geen twist. Alleen het gevolg. En dat voelt veel angstaanjagender.

Psychologische horror goed gedaan

Dit seizoen is geen traditionele horror meer. Het zijn geen schrikaanvallen of emmers bloed; het is rustiger dan dat. Scherper ook.

Dit is psychologische horror, teruggebracht tot de essentie. Het gaat over controle. Manipulatie. Kijk hoe empathie een valstrik wordt. Kijken hoe liefde een risico wordt.

U bent niet bang omdat er iemand dood zou kunnen gaan. U bent bang omdat u weet dat dat zal gebeuren - en omdat hun dood iemand anders zal doen ontrafelen.

Jun-hee is de lont

Haar verhaal speelt zich niet af als een plotlijn. Het voelt als iets delicaats dat de schrijvers durven vast te houden zonder te trillen.

Ze is zwanger. En in een show als deze is dat niet zomaar een detail. Het is een timer. Een drukpunt.

U wilt dat ze het haalt. U wilt dat iemand het haalt. En dat - meer dan welk spel of regel dan ook - maakt u kwetsbaar. Net als de personages.

Gi-hun ziet haar en er verandert iets. Het is geen verlossing. Niet echt. Meer als... instinct. Bescherming om één ding goed te doen na zoveel dingen verkeerd gedaan te hebben.

Geum-ja heeft me gebroken

Er is altijd dat ene moment in een seizoen waarop je borstkas dichtkrimpt. Voor mij was zij dat.

Ik wil het niet helemaal beschrijven. U zult het weten als u er bent. Maar het is rommelig. En wreed. En... begrijpelijk, en dat is misschien nog wel het ergste.

Ze doet wat ze denkt dat nodig is. En als het gedaan is, is er geen opluchting. Geen rechtvaardiging. Alleen de echo van iets dat niet ongedaan gemaakt kan worden.

Het is niet heldhaftig. Of tragisch. Het is gewoon zo. En ik kon er urenlang niet over ophouden.

Gi-hun wint niet; niet echt

Zijn laatste daad voelt onvermijdelijk. Hij redt Jun-hee niet omdat hij in gerechtigheid gelooft. Hij doet het omdat hij het schuldgevoel niet kan overleven als hij het niet doet.

Er zit geen glorie in. Geen betraand afscheid. Het is versleten, definitief en... vreemd vredig. Het soort vrede dat je alleen vindt als je al te veel verloren hebt om nog iets anders te voelen.

Hij ruilt. En hij loopt weg. Maar wat hij draagt, dat is de echte prijs.

De spelletjes waren seizoenen geleden al niet meer leuk

Ik realiseerde het me pas halverwege, maar op geen enkel moment in dit seizoen voelde ik opwinding. Niet één keer.

En dat is geen fout. Dat is het punt.

Dit gaat niet meer over slimme spelletjes. Het gaat over wat er met mensen gebeurt als ze gedwongen worden om te blijven spelen, zelfs nadat ze kapot zijn. Over wat er overblijft als al het andere weg is.

Het doet pijn. Eerlijk gezegd zou dat ook moeten.

Geen winnaars. Geen antwoorden.

Seizoen 3 eindigt niet met een boodschap. Er wacht geen "moraal" aan het einde. Geen loutering. Alleen een enkele menselijke beslissing die genomen wordt in de puinhopen van alles wat ervoor kwam.

En vreemd genoeg is dat het krachtigste wat deze serie tot nu toe gedaan heeft.

Het vertrouwde op de stilte.

Afsluitende gedachte

Toen ik klaar was met kijken, was ik niet onder de indruk. Ik voelde me gesloopt. Niet omdat de show me schokte, maar omdat het iets begreep dat de meeste shows als deze missen.

Horror is niet altijd luid. Soms is het stil. Soms lijkt het op een man die met zijn hoofd naar beneden uit een deur stapt. Soms lijkt het op de keuze om er weer om te geven, wetende wat het je zou kunnen kosten.

Dat is waar Squid Game eindigt.

Niet met een knal. Niet met een overwinning. Maar met iemand die besluit dat misschien, heel misschien, één leven al de rest waard is.