Ruimtevaart met hernieuwbare energie: ESA lanceert brandstofproductie met groene waterstof

Last but not least heeft de kleine race tussen de multimiljardairs Bezos, Branson en Musk om de beste manier te vinden om in onze baan om de aarde te komen, de vraag doen rijzen hoe zinvol of gewoonweg verspillend zulke excursies eigenlijk zijn. En of er geen betere projecten zijn om energie, tijd en geld in te investeren.

Satellieten, onderzoek naar nulzwaartekracht en werk aan materialen voor de meest extreme omstandigheden zijn zeker een pluspunt voor de mensheid.

ESA is ook van plan om de minder voordelige aspecten aan te pakken, zoals de gigantische CO2-voetafdruk van de ruimtevaart. Bij elke lancering verbrandt de Europese draagraket immers zo'n 500 tot 600 ton brandstof, afhankelijk van de lading. Daarbij komen vloeibare waterstof en zuurstof kijken.

Beide kunnen worden verkregen uit aardgas. Beide kunnen echter ook worden verkregen door hydrolyse met behulp van elektriciteit. Het feit dat er in Frans Guyana, de lanceerbasis van Ariane, geen tekort aan zonne-energie is, vereenvoudigt het proces natuurlijk.

De uit water gewonnen brandstof moet vanaf 2026 lokaal beschikbaar zijn. Volgens de huidige cijfers zal er tijdens het productieproces 80 procent minder koolstofdioxide vrijkomen. De eerste fabriek kan echter maar een achtste van de brandstof produceren die jaarlijks nodig is voor raketvoortstuwing.

De plannen reiken dus veel verder. Vooral omdat tegen 2030 90 procent van de energie uit hernieuwbare bronnen moet komen.

De vooruitzichten voor verder gebruik zijn interessant, vooral in de vorm van generatoren. Als er geen centrale stroomvoorziening is, zou de benodigde waterstof in een voldoende compacte vorm geproduceerd kunnen worden met behulp van zonne-energie, die bijna overal in overvloed aanwezig is, althans in gebonden vorm.

En wanneer er elektriciteit nodig is, zou een waterstofgenerator kunnen starten waar nu dieselgeneratoren draaien.