MicroSD Express kaart beoordeling: Hoge prestaties en waarom een ventilator in de kaartlezer handig kan zijn

Onze testopstelling bestaat uit een mix van nieuwe accessoires en oudere lezers en kaarten uit onze bestaande collectie. Lexar leverde ons de RW540 lezer en een MicroSD Express kaart. We kozen voor het 512 GB model uit de Play Pro serie, waarbij we het 1 TB model dat ook beschikbaar was afwezen, omdat we verwachten dat deze capaciteit populairder zal zijn onder Switch 2-gebruikers. De RW540 lezer werd geleverd zonder winkelverpakking, wat doet vermoeden dat het om een vroege productie-eenheid ging, terwijl de SD-kaart zelf in een winkelverpakking werd geleverd.

Sandisk leverde ons ook een kaartlezer, de Pro-Reader SD Express Dual, en de 256 GByte MicroSD Express.

Uit onze eigen pool kwamen een Lexar multi-kaartlezer (Lexar Professional Multi-Card 3-in-1), die geschikt is voor UHS-II tests, en een exotische kaart: Lexar's nCARD NM Nano Memory Card 2-in-1 kan ook Huawei's Nano Memory Card formaat lezen en ondersteunt officieel de eigen UHS-I extensies.

SD-kaarten uit onze collectie zijn een full-size Sony Tough UHS-II kaart, een Nextorage MicroSD met UHS-II modus en twee UHS-I kaarten van Lexar en Sandisk. Deze vier kaarten werden specifiek gebruikt om eventuele voor- en nadelen tussen UHS-I, UHS-II en eigen UHS-I-implementaties te identificeren.

Inconsistenties in lezers als gevolg van warmte

Alle lezers die we hebben getest, waren ook in staat om de gepatenteerde UHS-I-modus met SD-kaarten te ondersteunen. Dit is interessant omdat Lexar ons bijvoorbeeld vertelde dat de RW540 geen propriëtaire en dus snellere modi ondersteunt. Maar dat is wel het geval. In de UHS-I-modus gaan veel kaarten verder dan de officiële limiet van 104 MByte/s die is opgegeven door de SD Association. Over het algemeen is de documentatie van de propriëtaire modus echter zeer slecht - voor alle fabrikanten.

Hoewel de lezers in vergelijkbare situaties over het algemeen consistent binnen de meettoleranties presteerden, kwamen we enkele verrassende prestatiedalingen tegen die we niet hadden verwacht.

De Lexar RW540 heeft bijvoorbeeld aanzienlijk meer energie nodig dan het logge apparaat van Sandisk. Dit komt door een ventilator die Lexar heeft geïntegreerd, en daar is een goede reden voor: er zijn situaties waarin de temperatuur tot verminderde prestaties leidt, waardoor er nog meer verschillen tussen de lezers ontstaan.

Het gebruik van een MicroSD naar SD-adapter bracht ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. We weten nu waarom deze Adapters zijn momenteel alleen een zaak voor laboratoria. Warmteafvoer kan een groot probleem zijn. In het algemeen raden wij af om een MicroSD Express-kaart in een adapter te gebruiken. De Sandisk Express kaart is ook erg snel in UHS-I modus en wordt merkbaar heet in de adapter. De Play Pro Express-kaart van Lexar wordt daarentegen alleen warm in de adapter, maar is ook langzaam in UHS-I-modus.

Eerst lieten we de twee MicroSD Express-kaarten het tegen elkaar opnemen in hun eigen omgeving. Als benchmark gebruikten we de standaardinstellingen van CrystalDiskMark in versie 8.0.6 en gebruikten we beide kaarten in beide SD Express lezers. In de Sandisk lezer in de MicroSD Express sleuf. We voerden ook tegentesten uit met de AS SSD, maar beperkten ons tot de Express-kaarten. We gebruikten de C3 tester van Avhzy voor prestatiemetingen.

Laten we eerst eens kijken naar het stroomverbruik, want de twee kaarten verschillen behoorlijk van elkaar. De volgende cijfers hebben betrekking op de Sandisk-lezer, die zelf ongeveer 0,5 watt verbruikt als hij is aangesloten (inactief). In stand-by, d.w.z. wanneer het besturingssysteem een tijdje niet wordt gebruikt, daalt het energieverbruik van de kaartlezer tot 0,4 watt, ongeacht de kaart.

Als de kaart echter gebruikt wordt, bijvoorbeeld om er een keer met een bestandsbeheerder naar te kijken, zijn er duidelijke verschillen. Terwijl de Lexar-kaart een verbazingwekkende 1,0 watt verbruikt (hier, net als in het volgende , inclusief de lezer), verbruikt de Sandisk-kaart maar liefst 40 procent meer.

Dit verschil in activiteit werd bevestigd in de Lexar RW540 lezer. De waarden hier zijn 0,4 watt (inactief), 0,2 watt (stand-by), 0,9 watt (Lexar aangesloten) en 1,6 watt (Sandisk aangesloten).

Bij het benchmarken komen de lezers echt op gang. Het is belangrijk om hier op te merken dat het race-to-idle concept grote voordelen kan hebben, d.w.z. er wordt gedurende een korte tijd veel energie verbruikt, om vervolgens snel weer in slaapstand te gaan. We laten de waarden van de Lexar RW540 hier buiten beschouwing, omdat deze in principe een halve watt extra nodig heeft voor de verbazingwekkend luide en niet-temperatuurgeregelde ventilator; de RW540 heeft op zijn piek 3,9 watt nodig.

De Sandisk-lezer is hier zuiniger. De twee Seq-tests, die bijzonder hoge gegevenssnelheden laten zien, vergden echter veel vermogen. De Sandisk-kaart had tussen de 2,2 en 2,8 watt nodig in de Sandisk Pro-lezer. Verrassend genoeg had de Lexar Play Pro 2,6 tot 3 watt meer nodig. Bij lage belasting was het andersom.

De willekeurige tests van CrystalDiskMark zijn over het algemeen minder veeleisend voor de kaarten. Maar ook hier vereist Sandisk aanzienlijk minder stroom onder belasting met 1,5 tot 2 watt. Lexar heeft 2,2 tot 2,3 watt nodig voor de Play Pro.

De volgende twee benchmarkgrafieken laten ook zien waarom: Over het algemeen is de Lexar kaart superieur aan de Sandisk. Maar alleen in SD Express modus. In de UHS-modus ziet het er anders uit, zoals we later zullen laten zien.

Er rees een vermoeden: Lopen de kaarten al warm tijdens de korte test? Is het de moeite waard om een ventilator te gebruiken om de SD-kaarten te koelen? Om dit te onderzoeken, herhaalden we de laatste test (RND4K) nogmaals in de Sandisk lezer. En zie, de Lexar-kaart haalde plotseling 20,65 MByte/s (lezen) en 31,51 MByte/s. De Sandisk-kaart haalde respectievelijk 20,93 en 28,26 MB/s.

We kunnen niet uitsluiten dat de waarden nog hoger uitvallen in een koelere ruimte. Eén ding is duidelijk geworden uit de benchmarks: MicroSD Express-kaarten hebben een hitteprobleem. De kleine kaarten kunnen warmte niet bijzonder goed afvoeren, en een paar minuten belasting op PCI Express-niveau is een hoge thermische belasting.

Inconsistenties waren ook duidelijk bij de cross-check met de AS-SSD benchmark. In de 4K-64-Thrd test waren de resultaten altijd iets beter wanneer de test afzonderlijk werd uitgevoerd, vooral met de Pro Reader. Maar de RW540 vertoonde dit fenomeen ook, zij het niet zo uitgesproken. We hadden echter herhaaldelijk uitschieters in de waarden over meerdere runs met een overeenkomstige koeltijd. We waren niet in staat om hier reproduceerbare resultaten te genereren. De vier screenshots hieronder tonen de werking met een duidelijk oververhitte kaart in de 4K-64-Thrd test. Daarom moet deze waarde met voorzichtigheid worden behandeld.

In principe kunnen MicroSD Express-kaarten alleen op UHS-I snelheid werken in oude lezers; ze zijn niet in staat om UHS-II of zelfs UHS-III snelheden te bereiken. Er is geen voorziening voor het wisselen van de tweede rij pinnen in zowel SD-kaarten als lezers - hoewel dit zou kunnen veranderen, zoals werd gemeld op Computex Taipei.

Maar zijn de kaarten ook goede UHS-kaarten? Dat hangt ervan af. Een snelle SD Express-verbinding betekent niet noodzakelijk dat een kaart ook snel is in UHS-I-modus. Hetzelfde geldt voor UHS-II-kaarten in gedwongen UHS-I-modus. Ze zijn dan soms aanzienlijk langzamer dan goede UHS-I-kaarten. Om dit te testen, gebruikten we de sequentiële Q8T1-test met alle kaarten op alle lezers. In sommige gevallen stopten we ook MicroSD-kaarten in de SD-adapter om te zien wat er gebeurde.

Van de twee SD Express-kaarten was alleen de Sandisk MicroSD Express in staat om hoge UHS-I waarden te bereiken. In beide oude Lexar-lezers haalde de kaart een vrij consistente 150 MByte/s lezen en 144 MByte/s schrijven. Dit is eigen sneller dan de UHS-I standaard toestaat (104 MByte/s) en is nergens op de verpakking of in de specificatie gedocumenteerd.

De Play Pro van Lexar daarentegen haalt de limiet van UHS-I niet eens. De lees- en schrijfsnelheden waren slechts 82 tot 83 MByte/s. Dit was behoorlijk teleurstellend.

Overigens waren de waarden in geforceerde UHS-I modus via de SD-adapter opvallend. Er veranderde niets met de Play Pro van Lexar en de kaart werd lauw. De Sandisk MicroSD Express daarentegen daalde naar ongeveer 115 tot 117 MByte/s en was dus bijna even snel bij het lezen en schrijven. Dit gold echter alleen voor de Lexar 3-in-1 lezer. In de Pro Reader van Sandisk konden we de eigen modus niet activeren. Het was slechts 85 en 80 MByte/s bij lezen en schrijven.

De lezer van Sandisk kan snel werken in UHS-I. Dit werd aangetoond door de Sandisk Extreme uit onze pool, die een piekleessnelheid van 134-135 MByte/s haalde - zowel met als zonder adapter.

De MicroSD Express-kaart houdt gewoon niet van de adapter, wat goed te zien was bij de Lexar 3-in-1 lezer en heel duidelijk bij de Sandisk Pro lezer. Zelfs het gebruik van een SanDisk MicroSD naar SD adapter veranderde dit gedrag niet. De MicroSD Express kaart van Sandisk wordt soms meer en soms minder vertraagd in de adapter.

Het was van tevoren al duidelijk: De Pro-Reader van Sandisk en de RW540 van Lexar zijn op zijn minst geschikt als UHS-I lezers. De resultaten die we behaalden op oudere lezers werden over het algemeen gerepliceerd door de nieuwe SD Express-kaartlezers, waarbij ze binnen de meettoleranties bleven.

We waren echter teleurgesteld over hun prestaties met betrekking tot UHS-II-kaarten. We konden alleen onze Sony Tough (G-serie, 128 GB) testen in de Pro-reader, omdat het een SD-kaart van volledig formaat is. De benchmarks zijn bitter. Met een maximum van 83/78 MByte/s (lezen/schrijven) is de Sony Tough in de Pro Reader soms 70 MByte/s langzamer dan een goede UHS-I kaart. De Lexar Silver Plus met UHS-I haalt een indrukwekkende 150 MByte/s lezen en 109 MByte/s schrijven in de Sandisk Pro Reader. Vreemd genoeg is hij langzamer in de Lexar RW540 met respectievelijk 133 en 99 MByte/s. Propriëtaire UHS-I is niet bijzonder consistent in onze tests.

De situatie was vergelijkbaar met de Nextorage MicroSD-kaart, die ook een UHS-II interface heeft. In de Sandisk Pro Reader zijn 82 en 80 MB/s mogelijk. In de Lexar RW540 84 en 80 MByte/s (R/W).

In hun eigen omgeving zijn deze twee UHS-II kaarten echter extreem snel. De Tough G van Sony haalt 304 en 234 MByte/s voor lezen en schrijven. De Nextorage is ook vrij hoog met 227 en 105 MByte/s. Interessant is dat de UHS-II modus ook vrij veel energie vereist: we hebben een piek van 1,4 watt gemeten voor de overigens zeer zuinige 3-in-1 lezer van Lexar.

UHS-I kaarten hebben weinig energie nodig

We hebben het al gehad over de hoge wattagewaarden van SD Express-kaarten, die de moeite waard kunnen zijn voor langer gebruik. Ongeveer 1 watt voor het plaatsen is echter veel. Het plaatsen van een UHS-I-kaart is nauwelijks meetbaar in beide oudere lezers (0,08-0,09 watt inclusief de lezer en dus buiten het nauwkeurigheidsbereik van de C3-meter). UHS-II-kaarten verbruiken in rust 0,35 watt.

Er is dus een wereld van verschil tussen de kaartgeneraties. Onder belasting verbruiken UHS-I-kaarten tijdens eenvoudige bewerkingen zelden zoveel energie als MicroSD Express-kaarten.

In de Pro Reader hebben de oude UHS-I-kaarten (inclusief de throttled UHS-II-kaarten) verrassend genoeg tussen 1,2 en 1,3 watt nodig. In de RW540 is het nog erger. In rust zijn de kaarten vergelijkbaar. Maar in benchmarks komt het pas echt goed op gang. Zelfs voor de extreem vertraagde Nextorage staat de RW540 zichzelf 2,5 watt toe, en als u daar een geschatte halve watt voor de ventilator van aftrekt, is dat nog steeds te veel. De RW540 gaat niet efficiënt met energie om.