Ghost of Yotei recensie: Geweldig spel afgeremd door lauw verhaal

Ghost of Yotei verandert niets fundamenteel aan de formule van Tsushima. De uitgestrekte open wereld zit vol met dingen die u kunt doen. Maar dit keer wordt het vinden van heiligdommen en warmwaterbronnen gebagatelliseerd als u kunt betalen voor kaartfragmenten. Sommige kunnen gekocht worden, terwijl andere verkregen kunnen worden door interactie met NPC's. Golden Birds leiden u naar interessante punten, maar kunnen worden uitgeschakeld voor extra immersie. Over het algemeen is het gewoon een betere versie van wat Tsushima te bieden had. De mogelijkheid om een kamp op te zetten is een uitkomst, omdat het u een direct resetpunt geeft om uw gezondheid/spirit terug te krijgen, en een dynamisch fast-travelpunt. De minigames koken en vuur maken zijn welkome toevoegingen, en hoewel ze na een tijdje vervelend worden, bieden ze een welkome onderbreking van al het verkennen en vechten. Een andere verlichting komt in de vorm van schilderijen en het spelen van liedjes op uw Shamisen. Ghost of Yotei maakt spectaculair gebruik van de luidsprekers van de DualSense, en ik zou zeggen dat dit een van de beste implementaties ooit is.

Een van de opvallendste veranderingen in Ghost of Yotei is de verscheidenheid aan wapens, een broodnodige verbetering ten opzichte van de op standen gebaseerde gevechten in Tsushima. Het balanceren van meerdere wapens kan lastig zijn, maar niets in het spel lijkt overdreven krachtig. Het wisselen van wapens is naadloos en een noodzakelijk mechanisme omdat vijanden vaak een heel arsenaal bij zich hebben en sommige wapens moeilijk tegen andere wapens op te boksen zijn. Zo worden Yari-handlangers tegengewerkt door dual-Katana's, bruten door de Odachi enzovoort. De eigenlijke gevechten zijn behoorlijk uitdagend, zelfs op de normale moeilijkheidsgraad. Meerdere vijanden zwermen op u af en het wordt ontmoedigend om ze allemaal in de gaten te houden. Standaard is de mogelijkheid om op individuele vijanden te richten uitgeschakeld, en ik raad u ten zeerste aan om dit via de instellingen in te schakelen. Meerdere aspecten van de moeilijkheidsgraad, zoals de geleden schade, de detectiesnelheid van de vijand en de agressie van de vijand, kunnen per onderdeel worden aangepast. Zie het als een afgezwakte versie van wat Doom: The Dark Ages biedt. Pareren is met een beetje oefening gemakkelijk onder de knie te krijgen. Om de timing in uw spiergeheugen te krijgen, speelt u met het Bounty Hunter-pantser dat reguliere afweerschoten volledig uitschakelt, maar de timing van het pareren versoepelt. Gevechten van afstand krijgen om de een of andere reden een frisse wind door de toevoeging van werpbare bommen en een geweer. Ik was er niet zo dol op, maar dat kan verschillen. Bij één side-quest krijg je een charme waarmee je automatisch en zonder moeite vijanden kunt headshotten voor die clipwaardige 360-no-scope.

Over het geheel genomen is Ghost of Yotei een uitstekende opvolger van Ghost of Tsushima. Op zichzelf zou ik het niet classificeren als een game-van-het-jaar-kandidaat, zeker niet met grote namen als Clair Obscur: Expedition 33 en Death Stranding 2 op de hielen zitten. Ghost of Yotei heeft veel afzonderlijke bewegende delen die op zichzelf geweldig zijn, maar er niet in slagen om samen te komen tot een geweldig spel. Het is alsof Sucker Punch hyper gefixeerd was op het perfectioneren van de kleine interacties en het grotere geheel uit het oog verloor. De kern van de gameplay zit nog steeds vast in het Far Cry 3-tijdperk, met outpost clearing, klimpuzzels en onnodig gebruik van hallucinaties als plotmiddel. Is het spel leuk? Absoluut. Is het iets dat u nog jaren zal bijblijven? Waarschijnlijk niet.