Eén man tegen de gamesindustrie: Stop Killing Games zet regeringen aan tot actie en brandt vervolgens op

Wat begon als de woedende reactie van één man op het verwijderen van The Crew door Ubisoft is uitgegroeid tot een internationale campagne om de vernietiging van digitale games tegen te gaan. Het initiatief Stop Killing Games van Ross Scott - oorspronkelijk een protest op een video-essay - heeft miljoenen mensen gemobiliseerd en juridische onderzoeken, politieke voorstellen en publieke druk aan beide zijden van de Atlantische Oceaan op gang gebracht. Enkele van de belangrijkste ontwikkelingen: onderzoeken naar consumentenbescherming in verschillende landen, het Europese burgerinitiatief dat brede steun krijgt en groeiende interesse van juridische experts, regelgevers en beleidsmakers.

Hoewel er nog veel onzeker is - zoals de geldigheid van de meer dan een miljoen handtekeningen op de petitie van de EU of de uiteindelijke tekst van de Digital Fairness Act-houdtScott vol dat de beweging alles heeft gedaan wat binnen realistisch bereik ligt. De meeste campagnemogelijkheden bevinden zich nu in een "afwachtende" fase. Met name de juridische invalshoek van Brazilië is vastgelopen door een gebrek aan lokale verkoopgegevens, maar kernmarkten zoals Duitsland, Frankrijk en Australië blijven doorgaan. Ondertussen heeft Scott zich teruggetrokken uit de frontlinie van de organisatie en heeft hij zijn toekomstige lobbyactiviteiten overgelaten aan vrijwilligers en bondgenoten met politieke connecties.

Persoonlijke burnout ontmoet hoopvolle nalatenschap

In een zeer persoonlijke reflectie onthult Scott maanden van non-stop werk achter de schermen, burn-out en frustratie - niet bij supporters, maar bij een systeem dat zelfs toestaat dat gekochte digitale inhoud kan worden verwijderd. "Ik wilde nooit dat dit mijn roeping zou zijn," zegt hij, "maar ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik het niet zou proberen." Ondanks vermoeidheid en een verlangen om terug te keren naar zijn oorspronkelijke projecten zoals Ross's Game Dungeon of Civil Protection, erkent hij dat dit misschien wel een uniek moment van impact is geweest: "Geen van deze juridische of politieke acties zou bestaan als we niet hadden aangedrongen toen we dat deden."

Hoewel Scott van plan is om de resterende juridische stappen waar nodig te ondersteunen, is hij er duidelijk over dat toekomstige inspanningen - zoals waakhondorganisaties of door de gemeenschap geleid toezicht - onafhankelijk moeten groeien. Hij toonde ook interesse in projecten die "dode" spelwerelden digitaal reconstrueren met behulp van statische of semi-interactieve AI-tools, wat suggereert dat zelfs als games verloren gaan, hun meeslepende omgevingen nog steeds bewaard kunnen blijven voor het nageslacht.

Verwijderingen en censuur: meer bescherming nodig

Hoewel Stop Killing Games zich voornamelijk heeft gericht op het onspeelbaar maken van games die altijd online zijn, hebben recente gebeurtenissen rond verwijderingen van Steam en Itch.io het gesprek breder gemaakt. Scott verduidelijkt dat, hoewel de campagne op dit moment geen betrekking heeft op het schrappen van winkels of financiële censuur (bijv. door Visa of PayPal), de belangrijkste wettelijke veranderingen ervoor kunnen zorgen dat gebruikers hun gekochte games in de toekomst nog steeds kunnen spelen, zelfs als de ondersteuning wordt ingetrokken.

Hij waarschuwt echter dat alleen wetgeving kan voorkomen dat een game van de lijst wordt gehaald, omdat platforms niet gedwongen kunnen worden om een titel te blijven verkopen. Het ideale resultaat, zegt hij, is een systeem waarbij uitgevers een adequate waarschuwing en offline back-uptoegang moeten geven voordat een spel onbeschikbaar wordt. "Een duidelijke etikettering beschermt niets als het spel niet meer bestaat," stelt hij.

Conclusie: kopen is niet bezitten - en misschien is piraterij toch niet stelen

De Stop Killing Games-campagne van Ross Scott heeft een fundamentele fout in de moderne digitale handel blootgelegd: dat het kopen van een spel vaak niets meer betekent dan het huren van toegang naar goeddunken van de uitgever. Als een betaald product op afstand verwijderd kan worden zonder verhaal, wordt het morele argument tegen piraterij hol - vooral als er geen legaal alternatief is voor bewaarders en spelers. De campagne heeft de vernietiging van spellen nog niet verslagen, maar het heeft wel de illusie van eigendom opengebroken, waardoor wetgevers en het publiek met een ongemakkelijke waarheid geconfronteerd worden: als je niet kunt houden waar je voor betaald hebt, wat heb je dan precies gekocht? En wie steelt er eigenlijk van wie?