Doom Terugkeer | Doom: The Dark Ages recensie: Splijten en verbrijzelen tot het einde
Doom Eternal sloot het verhaal van Doom 2016 vrij goed af met zijn tweede DLC. Dat maakte Doom: The Dark Ages des te spannender, omdat het idSoftware de ruimte gaf om de franchise een geheel nieuwe richting in te sturen. En dat is gelukt. Spectaculair. Het voelt als drie games samengeperst in een nette verpakking, en daar ben ik helemaal voor. Doom: The Dark Ages maakt meteen duidelijk dat het in niets lijkt op Eternal. U begint met een schild. Een schild. In een Doom-spel. En dat schild wordt uw beste vriend, want het is een essentieel onderdeel van de gameplay. Het doet alles. Het geeft u mobiliteit, ruimt vuilnismannen op, blokkeert schade en pareert vijandelijke aanvallen. Dat, en melee wapens zullen het grootste deel van het spel uw beste vrienden zijn, en in het begin voelen wapens bijna als een bijzaak. Daarover later meer.
Een van de eerste veranderingen die u zult opmerken is dat de Doom Slayer een stuk steviger aanvoelt. Hij heeft een echt gewicht en elke keer dat u van een hoogte valt, verdwijnen er voederdemonen in een straal rond de impact. Double dashing en de algehele verticaliteit die je eerder zag, zijn verdwenen. Stand and Fight, het motto van het spel, is op het randje van valse reclame, want als u op één plek blijft staan, gaat u dood. De vervelende tutorials zijn nu verdwenen, en nu kunt u nieuwe wapens testen op levende demonen in plaats van vast te zitten in een limbo.
Prestaties
In tegenstelling tot standaard AAA-games die regelmatig meer dan 100 GB ruimte op de harde schijf in beslag nemen, vraagt Doom: The Dark Ages slechts om ongeveer 70 GB. 66 GB zou een iconisch getal zijn geweest, want u weet wel, Doom en zo. Op papier is het een van de veeleisendere spellen die dit jaar gelanceerd zijn. Mijn ervaring met een Ryzen 7 5800X3D en GeForce RTX 3080 Ti was niets minder dan boterzacht. Met alles op Ultra Nightmare kon ik gemakkelijk een gemiddelde van 80-100 FPS halen met DLSS Quality ingeschakeld. Er wordt gebruik gemaakt van de nieuwe idTech8 engine van het bedrijf, dezelfde die ook de motor was van Indiana Jones en de Grote Cirkel. Path Tracing was niet ingeschakeld in ons recensie-exemplaar, maar zou beschikbaar moeten zijn bij de lancering. Kort nadat Doom: The Dark Ages is uitgekomen, zullen we een artikel wijden aan hoe het spel presteert als alles op maximaal staat. Voor nu ziet u hier hoe het spel liep op een aantal laptops die we bij de hand hadden.
U zou het met relatief gemak op goedkopere systemen moeten kunnen draaien. Helaas kreeg ik het niet aan de gang op mijn Steam Deck, maar dat komt waarschijnlijk omdat de juiste stuurprogramma's ontbraken. Het is niet Deck Verified, en de minimale systeemeisen suggereren dat het waarschijnlijk niet officieel zal worden uitgebracht. Desondanks blijft idSoftware laten zien waarom ze een van de beste in de industrie zijn. Tijdens mijn playthrough kwam ik slechts één vervelende bug tegen, waarbij een monster iets buiten de grenzen spawnde, waardoor ik die ontmoeting niet kon voltooien. Toen ik even nadacht, was het verdwenen en ging het spel gewoon verder. Doom: The Dark Ages is een titel die aan Nvidia grenst, en dit is hoe het spel het doet met DLSS. Hoewel Frame Generation ongetwijfeld een prestatieboost geeft, gaat dit ten koste van de invoerlatentie. In Doom: The Dark Ages lijkt dat echter geen probleem te zijn tot 1440p op een laptop RTX 5080 GPU. Het wordt merkbaar bij 4K, maar realistisch gezien bent u beter af met een desktop GPU of een RTX 5090 bij die resolutie.
Gameplay
U zult uw spiergeheugen van Doom Eternal volledig moeten herprogrammeren om in de groove van Doom: The Dark Ages te komen. Het is allemaal niet zo erg, en u zult binnen de kortste keren aan het scheuren zijn. De kern van de gameplay blijft hetzelfde. U gaat van gebied naar gebied, vecht tegen een menigte demonen, ontgrendelt het volgende gebied. Spoelen. Herhaal. Naarmate het spel vordert, worden de segmenten onderbroken door traversale puzzels. Deze zijn lang niet zo moeilijk als die in de vorige spellen, maar hé, de vreselijke platformsecties zijn eindelijk verleden tijd.
Het grootste deel van het spel is een lineaire ervaring, zoals het hoort, maar er zijn een paar 'open wereld'-segmenten waar u de opdrachten in een willekeurige volgorde kunt voltooien. Op de normale moeilijkheidsgraad is er geen reden om sommige gebieden te verkiezen boven andere, maar die dynamiek zou kunnen veranderen op Nightmare, omdat upgradematerialen die u in de open wereld krijgt u een broodnodig concurrentievoordeel kunnen geven in iets moeilijkere confrontaties.
Het 'levens'-systeem van Doom Eternal is overgenomen, maar u kunt er maar drie tegelijk hebben. Als u uw kaart controleert en grondig verkent, zult u niet zonder komen te zitten, want op elke kaart liggen er wel een paar. U zult waarschijnlijk niet veel sterven in het begin van het spel op lagere moeilijkheidsgraden, en als u zonder levens komt te zitten, kunt u altijd oudere levels opnieuw spelen om de levens te pakken die u hebt achtergelaten.
Pareren is een belangrijk mechanisme in het spel, en hoe sneller u het onder de knie hebt, hoe makkelijker de ontmoetingen worden. Natuurlijk kan niet alles gepareerd worden, maar alles wat dat wel kan, wordt weergegeven in een felgroene kleur. Als u dat niet prettig vindt, kunt u de kleur in de instellingen veranderen in iets dat u esthetisch aanspreekt. Zowel mêlee-aanvallen als projectielen kunnen worden gepareerd, waarbij de eerste wat snelle reflexen vereisen. U zult zich vaak in kogelvrije situaties bevinden met een miljoen verschillende projectielen die op u afvliegen. Meer zoals Doom Terugkeer.
Doom: The Dark Ages doorbreekt de eentonigheid door u een gigantische Atlan mech te laten besturen. Terwijl u deze bestuurt, vecht u uitsluitend tegen Titans die over de kaart verspreid zijn. De Mech-gevechten voelden een beetje onhandig aan en hun bewegingen waren niet zo vloeiend als in andere delen. De meeste gevechten zijn van hand tot hand, maar het spel gooit je af en toe een wapen of twee toe. En ja, er is ook pareren, in de vorm van perfecte ontwijkingen. Gelukkig zijn er niet al te veel mech-levels en zijn ze relatief snel voorbij.
De drakensegmenten zijn daarentegen veel leuker. De vluchtbesturing is onberispelijk en het geeft een zekere morbide voldoening om vuur in de keel van een Titan te blazen. Veel meer dan er eentje tot onderwerping te slaan met je vuisten. Hoewel de Titan-gedeelten grotendeels lineair zijn en geen ruimte laten voor ontdekkingen, kun je hier genoeg missen, dus zorg ervoor dat je elk hoekje en gaatje verkent.
Upgrades en buit
Over upgradematerialen gesproken: u hoeft niet langer elke centimeter van de kaart af te speuren naar Sentinel-kristallen/sleutels. Upgrades voor gezondheid, bepantsering en munitie zijn nu gekoppeld aan specifieke minibosses in het spel die af en toe opduiken. De meeste komt u vrij gemakkelijk tegen, maar sommige kunt u alleen via optionele ontmoetingen verkrijgen. Dit nieuwe systeem maakt upgraden een stuk minder omslachtig, maar het is niet zonder beperkingen.
U kunt bijvoorbeeld niet kiezen welk deel van uw personage u wilt upgraden. Wilt u dat extra beetje gezondheid om langer te overleven? Nee. Hier is een extra munitie-upgrade voor een wapen dat u zelden gebruikt. Vanuit het oogpunt van balans is dit logisch, omdat het spelers ervan weerhoudt om te snel te machtig te worden. Persoonlijk ben ik geen fan van deze verandering, maar dat kan verschillen.
Uitrustingsupgrades hebben ook een enorme opknapbeurt gekregen. U moet nu op jacht naar goud om uw schild, wapens en wapens te upgraden bij Sentinel heiligdommen. Hoewel er in de meeste levels goud te vinden is op handige locaties, is het meeste goud verstopt op moeilijk te vinden plekken. Ook hier is de minimap uw vriend. Kijk er vaak op en u zult nooit goud tekort komen.
Op hogere niveaus zijn voor upgrades Robijnen en Wraithstenen nodig. In tegenstelling tot goud zijn deze veel moeilijker te krijgen en moet u bijna altijd op zoek naar geheime gebieden. Wraithstones zitten vaak opgesloten achter uitdagingen waarbij u een bepaald aantal voorwerpen moet vernietigen die over de kaart verspreid liggen. In tegenstelling tot goud en andere verzamelobjecten hebben deze geen markeringen, dus u moet uw ogen goed open houden.
Als de franchise die de trend van geheimenjagen heeft gestart, heeft Doom: The Dark Ageszijn deel aan verzamelbare snuisterijen, zoals overleveringen, wapenskins en speelgoed, verspreid over de kaart. Sommige zijn in het volle zicht geplaatst om u uit te dagen ze te vinden, terwijl u voor andere behoorlijk wat backtracking nodig hebt. Ik ben niet zo goed in het vinden van geheimen, maar ik kon de meeste al bij de eerste poging te pakken krijgen, en dat zou u ook moeten kunnen.
Wapens en Monsters
Dan nu wapens, de kern van elk Doom-spel. Wapenmods zijn nu verdwenen, maar leven voort in de vorm van wapenklassen. Naarmate u vordert, speelt u verschillende wapenvarianten vrij, elk geschikt voor specifieke taken. U begint het spel bijvoorbeeld met een normale shotgun en krijgt zijn partner, de legendarische super shotgun, een paar levels later.
Op één na heeft elke wapenklasse twee varianten. En ja, er is een BFG, maar die heet niet zo. Bethesda liet het zien in de tweede trailer, en als u goed oplet, hebt u al een idee wat het is. Het is nu een kruisboog en hij is net zo krachtig. En ja, de munitie is beperkt en ligt verspreid in hoekjes en gaatjes, dus verspil niet alles in één keer.
Zodra u een wapen volledig hebt geüpgraded, ontgrendelt u optionele uitdagingen waarbij u specifieke taken met het wapen moet uitvoeren. U hoeft dit niet te doen, tenzij u van plan bent om alle prestaties vrij te spelen. Wapens die in het begin ondermaats leken, beginnen na een paar upgrades al overpowered aan te voelen. En net als in Doom Eternal is snel wisselen absoluut noodzakelijk omdat u zonder munitie komt te zitten.
Doom: The Dark Ages heeft de gebruikelijke cast van typische Doom-monsters met een paar opvallende afwezigen die u zelf wel zult ontdekken. Trash mobs hebben nog steeds imps, zombies, soldaten en twee verschillende soorten schildhouders. Dan zijn er nog de Mancubus, Arachnotrons, Cacodemons, Cyberdemons en nog een paar anderen. Helaas geen Marauder deze keer.
Hoewel er in elk level verspreid munitie ligt, is de belangrijkste bron nog steeds de mobs van laag niveau. Maar door het ontbreken van een kettingzaag voelt het ammo vorderen een stuk minder intens aan. Men kan aanvoeren dat een kettingzaag thematisch niet accuraat is voor iets dat zich afspeelt in de middeleeuwen, maar dat zijn jachtgeweren en gigantische mechs ook niet.
Muziek en verhaal
Sinds Mick Gordon iedereen omver blies met de soundtrack voor Doom 2016 en Doom Eternal, is het een archetypisch onderdeel van elke Doom-game geworden. Tracks als 'BFG Division' en 'Rip and Tear' staan voor altijd in de internetgeschiedenis gegrift. Door Mick's onzalige samensmelting van Djent, metal, dubstep en industriële tools voelde je je als de Doom Slayer. Letterlijk te boos om te sterven. In 'Cultist Base' voel je een oerwoede waarvan je niet wist dat die bestond wanneer de grasmaaier aanslaat (ja, echt waar). En dat past perfect bij al het gescheur en gescheur op het scherm. the Only Thing They Fear is You' doet hetzelfde. Zet je mentaal in de schoenen van de Slayer.
Finishing Move Inc moest de mantel van Mick overnemen en helaas hebben zij het niet gered. Ja, het spel heeft een distortion-heavy metal soundtrack op de achtergrond, maar het geeft je niet hetzelfde gevoel van ongeremde woede als sommige van Mick's creaties. Het klinkt alsof het in een directiekamer is bedacht. Het is gewaagd, maar zakelijk gewaagd. Na een tijdje weet u waar ik het over heb. Gezien hoe slecht Mick de vorige keer behandeld werd, is het begrijpelijk dat ze nooit zullen samenwerken. Maar ik kan het niet helpen, maar ik vraag me af waarom Bethesda niet gekozen heeft voor iemand als Andrew Hulshult, die uitstekend werk heeft geleverd met scores voor The Ancient Gods.
Laten we eerlijk zijn, tot Doom 2016 deed de plot er niet toe. Maar nu idSoftware een heel nieuw universum met een rijke lore heeft gecreëerd, kun je het niet echt negeren. Doom: The Dark Ages speelt zich, zoals de naam al doet vermoeden, af vóór de gebeurtenissen van beide eerdere Doom-games. U begint als een marionet van de Makyrs (degenen die u in Eternal volledig hebt uitgeroeid), die de Sentinels helpen bij het bestrijden van demonen. King Novik, een op het randje onbelangrijk personage uit Doom Eternal, speelt hier een centrale rol. U begint met het doen van een paar boodschappen voor de Sentinels, van het een komt het ander, en u bevindt zich opnieuw vechtend aan de poorten van de hel. Maar deze keer hoeft u niet een hele faciliteit te vernietigen om een portaal te openen. Er zijn twee hoofdrolspelers: Prins Azhrak en de gesluierde Heks, die allebei meerdere keren in de trailer verschijnen. Het is bevestigd dat het spel later standalone DLC zal krijgen, en dat zou hopelijk moeten verklaren hoe we aan het begin van Doom 2016 in een doodskist terecht zijn gekomen.
Uitspraak
Doom: The Dark Ages duurt ongeveer 20 uur en is een passend vervolg dat het vijf jaar wachten meer dan waard was. Het is zonder twijfel een geweldig spel en iedereen zou het minstens één keer moeten spelen. Velen zullen beweren dat de vraagprijs van 80 dollar een beetje hoog is, maar in dit geval krijgt u waar voor uw geld. En je kunt het bij de lancering al op Xbox Game Pass spelen. Ja, er is niet veel herspeelwaarde omdat je dezelfde bekende kaarten opnieuw moet spelen, maar je kunt het wel steeds moeilijker maken dankzij de talloze schuifregelaars voor de moeilijkheidsgraad. Als u zich avontuurlijk voelt, kunt u de hele HUD uitschakelen voor een echte Doom Slayer-ervaring. idSoftware heeft nog niet onthuld wat het in petto heeft voor Doom: The Dark Ages, en ik hoop van harte dat het de liefde en zorg krijgt die het verdient.
Met GTA VI effectief is uitgesteld naar 2026, zou Doom: The Dark Ages een kans hebben gehad om Game of the Year te winnen, maar Clair Obscur: Expeditie 33 bestaat, en dat spel heeft als geen ander de harten veroverd. Daarnaast, Dood Stranding 2, Ghost of Yotei en misschien zelfs Half-Life 3 (copium) liggen in het verschiet. Gezien dat alles heeft Doom een steile heuvel te beklimmen. Maar het kan gemakkelijk lofbetuigingen in andere categorieën in de wacht slepen, en het verdient ze allemaal.
Doom The Dark Ages heeft de potentie om een van de meer verdeelde spellen van de franchise te worden. Er zal een niet onbelangrijk deel van de fanbase zijn dat de snelheid van Eternal verkiest boven The Dark Ages, en eerlijk gezegd is dat prima. Anderen zullen beweren dat het spel is aangetast door de open wereld Souls-ificatie waar iedereen tegenwoordig zo dol op is. Ik had nooit gedacht dat idSoftware een brouwsel zou maken van Doom, Sekiro en Returnalmaar hier zijn we dan. Kortom, ga het spel spelen, zelfs als u geen Doom-fan bent, want dit spel zal u, net als het origineel uit 1993, als nooit tevoren naar FPS-games laten kijken.
Pro
Contra
