Death Stranding 2 recensie: Perfect vervolg op een al uitmuntend spel

Death Stranding 2 gaat verder met het verhaal van Sam Porter Bridges en zijn gevolg. Sam en Lou (de Bridge Baby uit Death Stranding) leiden een gelukkig leventje voordat Fragile besluit om onaangekondigd op te duiken en Sam vraagt om Mexico aan het Chiral-netwerk te koppelen. Mexico heeft niet al te veel knooppunten en schept een precedent voor wat de hele ervaring in petto heeft. Er volgt een reeks ongelukkige gebeurtenissen en Sam belandt in Australië waar hij hetzelfde doet.

We leren nieuwe mensen kennen op de DHV Magellan en komen weer in contact met oude vrienden. Net als in het eerste spel wordt het grootste deel van het verhaal verteld door middel van cutscenes en dialoog. Sla de cutscènes absoluut niet over, want dan mist u enkele van de meest iconische beelden die ooit in een videogame te zien waren, en ik overdrijf niet. Zijn sommige onnodig lang? Ja. Maar kom op, dit is een spel van Hideo Kojima. Het zou me verbazen als er geen lange films in zouden zitten. Net als het eerste spel bevat Death Stranding 2 buitenaardse scènes die zich afspelen in een alternatief universum. In plaats van loopgraven in de Tweede Wereldoorlog bevindt u zich deze keer in wat lijkt op een Europese stad met een woedende, totaal niet Solid Snake-achtige figuur. Het breekt het spel mooi op en dwingt u om een nieuwe speelstijl uit te proberen die in het basisspel meestal wordt afgeraden.

Helaas heeft de Mimir-ificatie van gaming Death Stranding 2 ingehaald. Dollman, een nieuw personage, hangt nu aan uw heupen. Gelukkig kunt u hem, in tegenstelling tot Mimir, gebruiken als een rudimentair verkenningshulpmiddel. Door hem in de lucht te gooien, kunt u een glimp opvangen van een opkomende vijandelijke basis. Dat is handig in gebieden die buiten het bereik van het Chiral Network liggen. En hij valt u niet lastig met onnodige tactische input.

Degenen die Death Stranding nog niet hebben gespeeld, zouden dat eerst moeten ervaren. Het is niet verplicht, maar veel van de personages en de overlevering zullen niet duidelijk zijn tenzij u al bekend bent met de setting. U kunt een samenvatting van de gebeurtenissen uit het hoofdmenu halen, maar daarin worden veel belangrijke dingen weggelaten. Ja, u kunt en moet Death Stranding 2 gewoon voor de lol spelen, want dit is anders dan alles wat de afgelopen jaren is gelanceerd.

In een interview zei Hideo Kojima ooit dat hij geen film zou maken omdat hij te perfectionistisch is. En ja hoor, we hebben Death Stranding 2, die volgens mij elke lange film van de afgelopen tien jaar overtreft. Het verhaal, de cutscènes, de aandacht voor detail en de dynamische, steeds veranderende wereld die tot leven wordt gebracht door de Decima Engine, de stijlfiguren, de wendingen, alles komt samen in wat het best omschreven kan worden als een perfecte hybride tussen videogames en film.

De kern van de gameplay van Death Stranding 2 blijft trouw aan het origineel: Vervoer spullen van punt A naar punt B. Het lijkt eenvoudig genoeg, maar het proces kan exponentieel frustrerend worden naarmate u vordert. U beschikt over een groot aantal hulpmiddelen om u te helpen bij uw leveringen. Auto's, wegen, bruggen, ladders en klimankers, om er maar een paar te noemen. De echte uitdaging ligt in het navigeren door obstakels op het terrein, en alsof dat nog niet genoeg is, zijn er ook nog eens Chiral Creatures bijgekomen. Afzonderlijk stellen ze niet veel voor, maar een groep kan uw gezondheid snel ondermijnen of de batterij van uw voertuig leegmaken.

Snel reizen in een spel dat draait om terreinnavigatie zou contra-intuïtief zijn. Het bestaat echter in een enigszins rudimentaire vorm. De DHV Magellan kan tussen bepaalde gebieden teleporteren, maar pakketten die op die manier worden afgeleverd krijgen een vaste waardering. Hoewel dit meestal niet werkt in het hoofdverhaal, is het genoeg om zijmissies snel te voltooien. Later in het spel kunt u tussen twee willekeurige punten teleporteren via een Transponder, met als grootste voordeel dat u al uw vracht achterlaat in de dichtstbijzijnde privékluis.

Vijanden zijn in wezen hetzelfde, met BT's en M.U.L.E's (nu omgedoopt tot Armed Survivalists) die het landschap overspoelen. Later in het spel duikt er een derde type vijand op, en die is behoorlijk formidabel. Alles kan met BT's, maar u moet voorzichtig zijn met menselijke tegenstanders. Dodelijk geweld is geen optie, anders loopt u het risico op een Voidout (enorme explosie die een heel gebied wegvaagt), en dat wilt u niet. Gelukkig zijn de meeste projectielwapens in Death Stranding 2 niet dodelijk. Sommige messen daarentegen niet. Lees daarom de wapenbeschrijvingen goed door voordat u op pad gaat.

Volgens de meetkunde is een lijn de kortste afstand tussen twee punten. Maar u zult dat snel moeten afleren en complexe routes moeten uitstippelen om vijanden, onbegaanbaar terrein en zo'n beetje alles wat uw kostbare lading kan beschadigen, te omzeilen. Aan het einde van elke levering krijgt u een cijfer op basis van de hoeveelheid schade die het pakket tijdens zijn reis heeft opgelopen. Sommige ladingen zijn breekbaar en scheuren bij de geringste verstoring, terwijl een ander type niet in water kan worden ondergedompeld. In een paar missies moet u zelfs pizza's door een met BT besmet gebied slepen - op een timer.

Af en toe een stootje of twee is prima; meer resulteert in aanzienlijke schade, die uw rating kan aantasten. Slaap niet te lang over uw rating, want deze is direct van invloed op het aantal "Likes" dat u krijgt. Ironisch genoeg komt dat het dichtst bij wat Death Stranding 2 als valuta heeft. Als u genoeg 'Likes' krijgt, ontgrendelt u meer 'sterren' met een locatie. Elke volgende ster ontgrendelt een nieuw niveau van upgrades die uw leven veel, veel gemakkelijker maken.

Als u uw Metal Gear Solid-dagen opnieuw wilt beleven, kunt u uw relatie met de Lone Commander en Animal Shelter in Australië maximaliseren. Ik heb geen andere speelstijlen onderzocht, maar elke locatie biedt een uniek upgradepad. Technisch gezien kunt u in elk gebied vijf sterren halen, maar dat zou voor een frustrerend lange speelronde zorgen. Het kostte me ongeveer 60 uur om door het spel heen te komen, en er is nog genoeg nevencontent over. Als u zich alleen op het verhaal concentreert, bent u waarschijnlijk in 35-40 uur klaar.

Hoewel Hideo Kojima het concept van uitschakeling en stealth revolutionair heeft veranderd, worden ontmoetingen gemakkelijker gemaakt door een periode van slow-motion beweging wanneer u voor het eerst wordt ontdekt. U krijgt genoeg mogelijkheden om de persoon die u zag uit te schakelen en snel naar een andere positie te vluchten. Worden vijanden hierdoor gewaarschuwd? Ja. Heeft de AI magische technologie die uw locatie in realtime kan bepalen? Nee.

Sam is echter lang niet zo machteloos als Solid Snake, tenminste niet in menselijke ontmoetingen. De kans is groot dat een gevecht begint als Metal Gear Solid en eindigt als Gears of War. BT's daarentegen zijn een heel ander spel. Als u lang genoeg gedetecteerd wordt, komt u vast te zitten en wordt u meedogenloos opgejaagd totdat u ontsnapt of van de BT afkomt. Het is vrij gemakkelijk met slechts een BT of twee, maar ze zwerven vaak in groepen rond en kunnen u snel overweldigen. Sommige van de latere segmenten die u dwingen om te vechten, voelen onhandig aan. Zelfs op de moeilijkheidsgraad 'Normaal' kan Sam een onheilige hoeveelheid straf incasseren. Voeg daar nog een flinke voorraad bloedzakken en Cryptobiotes aan toe, en je hebt een wandelende tank die zich een weg door de dichtste basissen kan knallen.

Melee gevechten zijn leuk, en met de juiste uitrusting kunt u behoorlijk wat schade aanrichten. Met de juiste uitrusting is elke speelstijl uitvoerbaar, en dat alleen al kan het gevoel van eentonigheid dat bij het bezorgen van pakjes komt kijken, tegengaan. Maar het spel is nodeloos overladen met op het randje nutteloze mechanieken die spelers zelden zullen gebruiken, zoals parries. Vergis u niet, niets laat de dopamine meer stromen dan een geslaagde parry, maar dat is niet de reden waarom ik Death Stranding 2 heb opgepakt.

Om redenen die het best bekend zijn bij Kojima, heeft Death Stranding 2 een absoluut hilarisch mechanisme dat het vermelden waard is. De meeste spellen dwingen u om een eerdere save te laden als u er niet in slaagt om bepaalde ontmoetingen te voltooien. Hier hebt u de optie om te doen alsof u gewonnen hebt, met als enige nadeel dat u geen hoge rang krijgt voor die ontmoeting. Zoals eerder vermeld, is Sam een schade-spons, dus ik kon de meeste eindbaasgevechten relatief gemakkelijk overleven. Is er een verborgen straf voor een valse overwinning? Laat het ons weten in de reacties.

Het eerste Death Stranding-spel vergde behoorlijk wat wilskracht om door te komen. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, want daardoor is Death Stranding 2 veel makkelijker te verteren en te koesteren. Zal het Game of the Year winnen? Waarschijnlijk niet. Ja, het heeft over de hele linie lovende kritieken, maar het is geen spel voor iedereen, precies zoals Kojima het bedoeld heeft. Ik wil niet beweren dat u een opgestegen 1337-gamer moet zijn om van Death Stranding 2 te kunnen genieten. Het is echter wel een spel dat bepaalde mensen aanspreekt, en de kans is groot dat velen een exemplaar kopen vanwege de hype, het een tijdje spelen en dan zeggen: "Dit is niets voor mij," voordat ze waarschijnlijk een slechte recensie achterlaten. En dat is prima. Maar als Death Stranding 2 klikt. Het klikt. Elk minuscuul detail voelt aan als een deel van een handgemaakte ervaring, gemaakt door duizenden getalenteerde ontwikkelaars. Het ene moment sta je midden in een woestijn met nul zichtbaarheid, en een paar leveringen later sta je op een besneeuwde berg.

Het community-aspect van Death Stranding 2 is echter een klasse apart. Door elk knooppunt van het Chiral-netwerk vrij te spelen, verandert het landschap in realtime. Die generator die u in niemandsland hebt neergezet, kan iemand aan de andere kant van de planeet geholpen hebben om een levering af te leveren. Die brug die u bouwde hielp duizenden snel aan de overkant van een rivier te komen. Die uitkijktoren aan de rand van het dekkingsgebied van het netwerk heeft het bandietenkamp ernaast gebagatelliseerd. Dat voertuig dat u halverwege de rit achterliet, hielp iemand om weg te komen van BT's. Het is een realistische implementatie van het Chiral Network, waar iedereen moet samenwerken om te slagen.